ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ
Φίλε μου αγαπημένε …….ναι το ξέρω , το κατάλαβα ότι αγάπησες και ότι αγαπάς ακόμα …….το είδα στα μάτια σου και στο πλατύ σου χαμόγελο που προσπάθησες επιμελημένα να κρύψεις , αλλά σου είπα όχι από μένα ….εγώ σε ξέρω και πρώτα διαβάζω την ψυχή σου και μετά αναλύω την ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου .
Γέλαγαν τα μάτια σου όταν μου το είπες , ακόμα κι ο τόνος της φωνής σου ήταν συνωμοτικός .
-Δεν έχω δικαίωμα ; με ρώτησες ! αλλά μάλλον η ερώτηση ήταν για το εαυτό σου .
-Ναι ! το έχεις σου απάντησα , αλλά μην βιάζεσαι . Δεν με άκουσες .
Έτρεχε πρώτα η καρδιά σου , κάλπαζε σαν χρονιάρικο πουλάρι και μετά ακολουθούσε το μυαλό σου .Έτσι είναι οι ερωτευμένοι .
Βούτηξες στα βαθιά παγωμένα νερά , χωρίς πρώτα να βάλεις λιγάκι το πόδι σου στην άκρη , για να δοκιμάσεις αν αντέχεις το κρύο .
Έτσι είναι οι ερωτευμένοι , δεν λογαριάζουν τίποτα και έτσι πρέπει να είναι .Άμα βάζεις τη λογική ο έρωτας αρχίζει να μπάζει σαν σάπια βάρκα .
Σε παρατηρούσα από μακριά , χαιρόμουνα με την χαρά σου , φίλε μου αγαπημένε !
Εκείνη όμως η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια ήταν πιο βαθιά , όταν γέλαγες τα χείλη σου έγερναν προς τα κάτω . Τα μαύρα υγρά σου μάτια δεν με κοιτούσαν καταπρόσωπο .
Αρμένιζες τις λέξεις και τις φράσεις και τις έστελνες βόλτα έξω στο δρόμο .Δεν σου είπα τίποτα , δεν ήθελα να προσγειώσω την χαρά σου.
Και σε ξαναείδα ……..κάτι σφίχτηκε μέσα μου ……κάτι ψυχανεμίστηκα ……περίμενα να μιλήσεις , περίμενα να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα από το πληκτρολόγιο , που έγραφες τον πόνο σου.
Είδα το « τελειώσαμε » στα αχτένιστα μαλλιά σου, στο τσαλακωμένο γιακά του πουκαμίσου σου , στο αταίριαστο σακάκι με παντελόνι και τέλος στο θολό ασπράδι των ματιών σου . Μου έπιασες τα χέρια , ήταν παγωμένα τα δικά σου .
-Είσαι σίγουρος ; σε ρώτησα
-Ναι! Είμαι ήρεμος , μου απάντησες και γύρισες αλλού το βλέμμα , που γυάλιζε περίεργα .
Έφυγα με την σκέψη σου , σε είχα έννοια .
Άκουσε η ψυχή μου στις 4 το πρωί την κραυγή σου «σε χρειάζομαι» άψυχα γράμματα σταλμένα με ένα ματωμένο μήνυμα στον υπολογιστή.
Έτρεξα κοντά σου φίλε μου αγαπημένε.
-Κάθε χωρισμός ένας μικρός θάνατος , είπες
-Αύριο ξημερώνει άλλη μέρα , σου απάντησα , φίλε μου αγαπημένε !
Φίλε μου αγαπημένε …….ναι το ξέρω , το κατάλαβα ότι αγάπησες και ότι αγαπάς ακόμα …….το είδα στα μάτια σου και στο πλατύ σου χαμόγελο που προσπάθησες επιμελημένα να κρύψεις , αλλά σου είπα όχι από μένα ….εγώ σε ξέρω και πρώτα διαβάζω την ψυχή σου και μετά αναλύω την ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου .
Γέλαγαν τα μάτια σου όταν μου το είπες , ακόμα κι ο τόνος της φωνής σου ήταν συνωμοτικός .
-Δεν έχω δικαίωμα ; με ρώτησες ! αλλά μάλλον η ερώτηση ήταν για το εαυτό σου .
-Ναι ! το έχεις σου απάντησα , αλλά μην βιάζεσαι . Δεν με άκουσες .
Έτρεχε πρώτα η καρδιά σου , κάλπαζε σαν χρονιάρικο πουλάρι και μετά ακολουθούσε το μυαλό σου .Έτσι είναι οι ερωτευμένοι .
Βούτηξες στα βαθιά παγωμένα νερά , χωρίς πρώτα να βάλεις λιγάκι το πόδι σου στην άκρη , για να δοκιμάσεις αν αντέχεις το κρύο .
Έτσι είναι οι ερωτευμένοι , δεν λογαριάζουν τίποτα και έτσι πρέπει να είναι .Άμα βάζεις τη λογική ο έρωτας αρχίζει να μπάζει σαν σάπια βάρκα .
Σε παρατηρούσα από μακριά , χαιρόμουνα με την χαρά σου , φίλε μου αγαπημένε !
Εκείνη όμως η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια ήταν πιο βαθιά , όταν γέλαγες τα χείλη σου έγερναν προς τα κάτω . Τα μαύρα υγρά σου μάτια δεν με κοιτούσαν καταπρόσωπο .
Αρμένιζες τις λέξεις και τις φράσεις και τις έστελνες βόλτα έξω στο δρόμο .Δεν σου είπα τίποτα , δεν ήθελα να προσγειώσω την χαρά σου.
Και σε ξαναείδα ……..κάτι σφίχτηκε μέσα μου ……κάτι ψυχανεμίστηκα ……περίμενα να μιλήσεις , περίμενα να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα από το πληκτρολόγιο , που έγραφες τον πόνο σου.
Είδα το « τελειώσαμε » στα αχτένιστα μαλλιά σου, στο τσαλακωμένο γιακά του πουκαμίσου σου , στο αταίριαστο σακάκι με παντελόνι και τέλος στο θολό ασπράδι των ματιών σου . Μου έπιασες τα χέρια , ήταν παγωμένα τα δικά σου .
-Είσαι σίγουρος ; σε ρώτησα
-Ναι! Είμαι ήρεμος , μου απάντησες και γύρισες αλλού το βλέμμα , που γυάλιζε περίεργα .
Έφυγα με την σκέψη σου , σε είχα έννοια .
Άκουσε η ψυχή μου στις 4 το πρωί την κραυγή σου «σε χρειάζομαι» άψυχα γράμματα σταλμένα με ένα ματωμένο μήνυμα στον υπολογιστή.
Έτρεξα κοντά σου φίλε μου αγαπημένε.
-Κάθε χωρισμός ένας μικρός θάνατος , είπες
-Αύριο ξημερώνει άλλη μέρα , σου απάντησα , φίλε μου αγαπημένε !
4 σχόλια:
Αν τελικά ήταν λάθος να ονειρεύομαι, τότε δεν υπάρχουν όνειρα...! Όχι, δεν ήταν λάθος, εκτός αν είναι λάθος να τραγουδούν τα πουλιά, Αν είναι λάθος να ανατέλλει ο ήλιος, να σου ζεσταίνει την ψυχή, να σε μαγεύει η Άνοιξη…
Κι αν τελικά είναι αυτό ήταν το λάθος μου, τότε ο ουρανός θα με καταδικάσει να ζω για πάντα με αυτό... Ότι και αν έγινε… απόψε έκλαψα για μια αγάπη που χάθηκε για πάντα !!!
… Και πως μπορείς να διώξεις τον έρωτα όταν αυτός χτυπά την πόρτα της ψυχής σου με βία? Πως να συγκρατηθείς, να μην πέσεις με κάθε σου κύτταρο, με κάθε μύχια σκέψη σου σε αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα? Πως να αποτρέψεις τα «εμφράγματα», και τους «απινιδωτές»? ... Μικρός θάνατος ο χωρισμός, καθημερινός θάνατος ο παθιασμένος έρωτας ... Μα μόνο έτσι νιώθεις ζωντανός. Ακόμα κι αν βουτάς στον Άδη κάθε μέρα, ένα και μόνο χάδι, ένα τρυφερό βλέμμα, μπορεί να σε κάνει να ίπτασαι. Είτε είσαι 5 ετών είτε 85.
Πονάει ο έρωτας πολύ, πονάει κι χωρισμός. Τι ζωή θατανε όμως αραγες αυτή χωρίς τ΄αγγέλιασμα του έρωτα?
Αγάπη πούγινες δίκοπο μαχαίρι ! Νομίζω ότι τα λόγια αυτά κρύβουν το νόημα όλων αυτών που γράφεις fytaki !
Όχι ακριβώς Φεγγαράκι. Εννοώ απλά πως σε κάθε δυνατό έρωτα ο πόνος είναι απόλυτα συνυφασμένος με τη χαρά... Και για να χρησιμοποιήσω κι εγώ ένα στίχο, θα πω "Ένα σωρό αιτίες, ένα σωρό με λάθη, δεν μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπη ..."
Δημοσίευση σχολίου