Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

ΒΡΟΧΗ!



Σήμερα βρέχει !Με μελαγχολεί η βροχή.

Η βροχή είναι συνδεδεμένη με το φθινόπωρο με τις μικρές ημέρες με τον ήλιο που δύει νωρίς , τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν και γενικά την μελαγχολική ατμόσφαιρα .

Οταν έχει έρθει η άνοιξη και ήδη στα κλαδιά των δέντρων έχουν προβάλλει τα μάτια από τα καινούργια φυλλαράκια, με χαλάει η βροχερή μέρα .

Στην πόλη που ζούμε είναι απαίσια να κυκλοφορείς και να βρέχει .Ομπρέλλες ανοιγμένες μικρές , μεγάλες , τεράστιες , άσπρες , μαύρες , πολύχρωμες συνθέτουν ένα μωσαϊκό περίεργο αλλά και συνάμα επικίνδυνο .

Αν κυκλοφορείς χωρίς ομπρέλλα πρέπει να ακροβατείς ανάμεσά τους και ταυτόχρονα ναι μεν να κοιτάς να προφυλαχθείς από την βροχή αλλά πρέπει να έχεις και το νού σου να μην σου καρφωθεί καμμία στο μάτι.

Κρατάει η κυριούλα την ομπρέλλα ανοιχτή σαν έμβολο και περπατάει κάτω από την στοά. Δεν κοιτάει μπροστά της και όποιον πάρει ο χάρος .Κλείσε χριστιανή μου την ομπρέλλα , σιγά τον κόπο και την ξανανοίγεις όταν εξέλθεις πάλι κάτω από τον βροχερό ουρανό της γκρίζας μας πόλης .

Λένε ότι όταν βρέχει εμείς οι γυναίκες πρέπει να φοράμε ψηλά τακούνια για να μην λερώνουμε τις γάμπες μας .

Χα! ήθελα να ήξερα αυτός ή αυτή που το έγραψε , έχει περπατήσει καμμία φορά με βροχή και ψηλά τακούνια; πατάς πάνω στην ξεκολλημένη πλάκα και όλα τα λασπόνερα που παραμονεύουν από κάτω σε καταβρέχουν .

Πας παρακάτω και κάνεις πατινάζ από την γλύστρα . Αρβυλα η καλύτερη λύση για ασφαλές περπάτημα στην βροχερή Αθήνα.

Θα ήθελα όταν βρέχει να ζω σε μία μικρή πόλη σαν αυτή της είκόνας .Της ταιρίαζει τόσο η βροχερή μέρα!
Φαντάζει μια τόσο ρομαντική μικρή πόλη και συνάμα τόσο ειδυλλιακή που με κάνει να θέλω να ερωτευτώ και να ονειρευτώ τον Gene Kelly να τραγουδάει και να χορέυει για μένα το "Singin' in the Rain"







3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βροχή... μελαγχολία... ερωτας,
γαλάζια μεταξωτά σεντόνια,
καυτό φιλί από κάποιν που αγαπάς,
ζεστός καφές, πρωινό τσιγάρο!
Εικόνες και κρυφές πεθυμιές...

fytaki είπε...

Αν και τον περισσότερο κόσμο τον μελαγχολεί η βροχή, εμενα ειναι ο "καιρός" μου. Ίσως να' χει μεινει κατάλοιπο από τα παιδικά μου φθινόπωρα, που τα πρωτοβρόχια σηματοδοτούσαν τη λήξη της βαρετής καλοκαιρινής ραστώνης και την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Για μένα, όλο αυτο το νεράκι όποτε κι αν πέφτει, μου φέρνει στο νου δημιουργία, ζωή, πρασινο δροσερό χορτάρι, νιοφύτρωτα μανιτάρια, "πολυάσχολα" σαλιγκάρια, μυρωδιά βρεμμένου χώματος, κι αυτή την χαρούμενη αναμονη μιας πεντακάθαρης και απαστραπτουσας ατμόσφαιρας σαν ξαστερώσει ...
Η πιο αξιομνημόνευτη βροχερή μου μέρα: στο όρος Βόρας, στη θεση "Καλύβια Γιαννακούλα" (1700 μ.), στη μεση του πουθενά, με το δάσος να μας περιτρυγιρίζει και το νερό να έχει φτασει στη μέση της σκηνής και να μας έχει "εγκλωβίσει"! Και μια δεύτερη: στην κορυφή του Παγγαίο, με του κεραυνους να πεφτουν γύρω σε συνεχη ροή, κι εγω - τσακωμενη φοβερά με τον καλο μου - να μην μπορω να βγω απο το αυτοκίνητο αφου θεωρητικά ήταν το μονο ασφαλές σημειο (κλωβός Farraday γαρ! Στέλιοοοοοοο!!! Είδες τι μαθητρια ειμαι?)

Ανώνυμος είπε...

Οτι και να κάνουμε , ότι και να πούμε στον Στέλιο καταλήγουμε !!!!!!!!!!!!

Ομορφη ΄βροχερή εικόνα έδωσες fytaki,Κι εγώ θυμάμαι κάτο βροχές του Σεπτμβρίου στη εξοχή και τα πρώτα κυκλάμινα που άνθιζαν !