ΜΕΓΑΛΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ

Σήμερα 25 Μαρτίου , όλα τα κείμενα αναφέρουν και αναλύουν γεγονότα και περιστατικά της επανάστασης του 1821 , που οδήγησαν στη ελευθερία της Ελλάδος.

Σαν μικρό φόρο τιμής αφιερώνω αυτή τη μέρα σε ένα μεγάλο φιλέλληνα τον Λόδρο Βύρωνα.

Το πραγματικό του όνομα είναι George Gordon , γεννήθηκε στην Αγγλία το 1788 και πέθανε στο Μεσολόγγι το 1824.

Ποιητής και τυχοδιώκτης, εραστής και επαναστάτης.

Περιπλανήθηκε σε πολλλές χώρες , έφθασε και στην Ελλάδα , την αγάπησε , ερωτεύτηκε αλλά δεν στέργιωσε σε καμμία χώρα , ήταν παντού κυνηγημένος εξ΄αιτίας των ερωτικών του σκανδάλων.

Από το κεφάλι ως τα γόνατα είχε τη μορφή του Απόλλωνα και από τα γόνατα και κάτω είχε τη μορφή του σάτυρου.

Με πρόσκληση του Μαυροκορδάτου ήρθε ξανά στην Ελλάδα και πολέμησε δίπλα στους Ελληνες στο Μεσολόγγι , αλλά οι κακουχίες υπέσκαψαν την ήδη κλονισμένη υγεία του και πέθανε μέσα σε γενικό πένθος.

Άφησε κληρονομιά μεγάλο ποιητικό έργο που αποπνέει όλο το ιδανικό του ρομαντισμού και του φιλελευθερισμού που κυριαρχούσε τον 19ο αιώνα.

Στο έργο του "Η Κατάρα της Αθηνάς " κατακρίνει την αρπαγή των γλυπτών του Παρθενώνα από τον Έλγιν.

Στον κήπο του Ζαππείου προς την λεωφόρο Όλγας , έχει στηθεί σύνθεση του γάλλου γλύπτη Chapy με τον τίτλο "Η Ελλάς στεφανώνει τον Βύρωνα"

..................

Λευτεριά για λίγο πάψε

να χτυπάς με το σπαθί

τώρα σίμωσε και κλάψε

εις του Μπαϊρον το κορμι!

................

έγραψε ο Διον. Σολωμός στο ποιήμα του "Ωδή στο θάνατο του λόρδου Μπάϊρον .

ΩΔΗ ΣΕ ΜΙΑ ΘΕΑ

...

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ


Φίλε μου αγαπημένε …….ναι το ξέρω , το κατάλαβα ότι αγάπησες και ότι αγαπάς ακόμα …….το είδα στα μάτια σου και στο πλατύ σου χαμόγελο που προσπάθησες επιμελημένα να κρύψεις , αλλά σου είπα όχι από μένα ….εγώ σε ξέρω και πρώτα διαβάζω την ψυχή σου και μετά αναλύω την ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου .
Γέλαγαν τα μάτια σου όταν μου το είπες , ακόμα κι ο τόνος της φωνής σου ήταν συνωμοτικός .
-Δεν έχω δικαίωμα ; με ρώτησες ! αλλά μάλλον η ερώτηση ήταν για το εαυτό σου .
-Ναι ! το έχεις σου απάντησα , αλλά μην βιάζεσαι . Δεν με άκουσες .
Έτρεχε πρώτα η καρδιά σου , κάλπαζε σαν χρονιάρικο πουλάρι και μετά ακολουθούσε το μυαλό σου .Έτσι είναι οι ερωτευμένοι .
Βούτηξες στα βαθιά παγωμένα νερά , χωρίς πρώτα να βάλεις λιγάκι το πόδι σου στην άκρη , για να δοκιμάσεις αν αντέχεις το κρύο .
Έτσι είναι οι ερωτευμένοι , δεν λογαριάζουν τίποτα και έτσι πρέπει να είναι .Άμα βάζεις τη λογική ο έρωτας αρχίζει να μπάζει σαν σάπια βάρκα .
Σε παρατηρούσα από μακριά , χαιρόμουνα με την χαρά σου , φίλε μου αγαπημένε !
Εκείνη όμως η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια ήταν πιο βαθιά , όταν γέλαγες τα χείλη σου έγερναν προς τα κάτω . Τα μαύρα υγρά σου μάτια δεν με κοιτούσαν καταπρόσωπο .
Αρμένιζες τις λέξεις και τις φράσεις και τις έστελνες βόλτα έξω στο δρόμο .Δεν σου είπα τίποτα , δεν ήθελα να προσγειώσω την χαρά σου.
Και σε ξαναείδα ……..κάτι σφίχτηκε μέσα μου ……κάτι ψυχανεμίστηκα ……περίμενα να μιλήσεις , περίμενα να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα από το πληκτρολόγιο , που έγραφες τον πόνο σου.
Είδα το « τελειώσαμε » στα αχτένιστα μαλλιά σου, στο τσαλακωμένο γιακά του πουκαμίσου σου , στο αταίριαστο σακάκι με παντελόνι και τέλος στο θολό ασπράδι των ματιών σου . Μου έπιασες τα χέρια , ήταν παγωμένα τα δικά σου .
-Είσαι σίγουρος ; σε ρώτησα
-Ναι! Είμαι ήρεμος , μου απάντησες και γύρισες αλλού το βλέμμα , που γυάλιζε περίεργα .
Έφυγα με την σκέψη σου , σε είχα έννοια .
Άκουσε η ψυχή μου στις 4 το πρωί την κραυγή σου «σε χρειάζομαι» άψυχα γράμματα σταλμένα με ένα ματωμένο μήνυμα στον υπολογιστή.
Έτρεξα κοντά σου φίλε μου αγαπημένε.
-Κάθε χωρισμός ένας μικρός θάνατος , είπες
-Αύριο ξημερώνει άλλη μέρα , σου απάντησα , φίλε μου αγαπημένε !

ΒΡΟΧΗ!

Σήμερα βρέχει !Με μελαγχολεί η βροχή.

Η βροχή είναι συνδεδεμένη με το φθινόπωρο με τις μικρές ημέρες με τον ήλιο που δύει νωρίς , τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν και γενικά την μελαγχολική ατμόσφαιρα .

Οταν έχει έρθει η άνοιξη και ήδη στα κλαδιά των δέντρων έχουν προβάλλει τα μάτια από τα καινούργια φυλλαράκια, με χαλάει η βροχερή μέρα .

Στην πόλη που ζούμε είναι απαίσια να κυκλοφορείς και να βρέχει .Ομπρέλλες ανοιγμένες μικρές , μεγάλες , τεράστιες , άσπρες , μαύρες , πολύχρωμες συνθέτουν ένα μωσαϊκό περίεργο αλλά και συνάμα επικίνδυνο .

Αν κυκλοφορείς χωρίς ομπρέλλα πρέπει να ακροβατείς ανάμεσά τους και ταυτόχρονα ναι μεν να κοιτάς να προφυλαχθείς από την βροχή αλλά πρέπει να έχεις και το νού σου να μην σου καρφωθεί καμμία στο μάτι.

Κρατάει η κυριούλα την ομπρέλλα ανοιχτή σαν έμβολο και περπατάει κάτω από την στοά. Δεν κοιτάει μπροστά της και όποιον πάρει ο χάρος .Κλείσε χριστιανή μου την ομπρέλλα , σιγά τον κόπο και την ξανανοίγεις όταν εξέλθεις πάλι κάτω από τον βροχερό ουρανό της γκρίζας μας πόλης .

Λένε ότι όταν βρέχει εμείς οι γυναίκες πρέπει να φοράμε ψηλά τακούνια για να μην λερώνουμε τις γάμπες μας .

Χα! ήθελα να ήξερα αυτός ή αυτή που το έγραψε , έχει περπατήσει καμμία φορά με βροχή και ψηλά τακούνια; πατάς πάνω στην ξεκολλημένη πλάκα και όλα τα λασπόνερα που παραμονεύουν από κάτω σε καταβρέχουν .

Πας παρακάτω και κάνεις πατινάζ από την γλύστρα . Αρβυλα η καλύτερη λύση για ασφαλές περπάτημα στην βροχερή Αθήνα.

Θα ήθελα όταν βρέχει να ζω σε μία μικρή πόλη σαν αυτή της είκόνας .Της ταιρίαζει τόσο η βροχερή μέρα!
Φαντάζει μια τόσο ρομαντική μικρή πόλη και συνάμα τόσο ειδυλλιακή που με κάνει να θέλω να ερωτευτώ και να ονειρευτώ τον Gene Kelly να τραγουδάει και να χορέυει για μένα το "Singin' in the Rain"

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΣ!!!!!!!!!!!!!

Σήμερα είναι η μέρα της Γυναίκας .

Ποιάς γυναίκας όμως; της μητέρας , της εργαζόμενης, της συνοδού, της φίλης, της όποιας γυναίκας βρίσκεται κοντά σε έναν άνθρωπό και με οποιαδήποτε ιδιότητα.

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε καθιερώθηκε σαν εορτή αυτή η ημέρα .

Μου φαίνεται λιγάκι αστείο όταν η γυναίκα προσφέρει 365 ημέρες τον χρόνο την ενεργή της παρουσία σε κάθε περίπτωση , να γιορτάζεται 1 φορά τον χρόνο .

Δεν μπορώ να πιάσω το νόημα και συγχωρέστε με, αλλά είναι μάλλον μια καλή δικαιολογία για κάποιες συγκεντρώσεις σε ταβέρνες ή συναντήσεις για καφέ , όσων έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν .

Και βέβαια γυρίζοντας στο σπίτι θα πρέπει να μαγειρέψουν για την επομένη και να συγυρίσουν το σπίτι που οι υπόλοιποι κάτοικοι το έκαναν ανω-κάτω κατά την απουσία της .

INTERNET

...
Μου αρέσει το ιντερνετ , μου αρέσει η δυνατότητα αυτής της τεχνολογίας! Σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις άπειρα πράγματα , να διαβάσεις , να ακονίσεις το μυαλό σου, να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου , να διασκεδάσεις με όποιο τρόπο θέλεις !
Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι: πως πέρναγαν οι ώρες παλιά ; πως πέρναγαν εκείνες οι ατέλειωτες βραδυνές ώρε του χειμώνα;
Θυμάμαι την θεία μου Ελένη και το άντρας της, το θείο Μίμη, κάθε φορά που πηγαίναμε να τους επισκεφθούμε , έβλεπα πάνω στο μάρμαρο του μπουφέ ένα φθαρμένο τεράδιο με ένα μολύβι δίπλα και παραδίπλα η τράπουλα.
Είχα αναρρωτηθεί πολλές φορές τι στον άνεμο θέλει τη τράπουλα η θεία και ο θειός που σημειωτέον ήταν άνθρωποι της εκκλησίας, άρα τα χαρτιά ήταν εργαλεία του διαβόλου.
Κάποια φορά δεν άντεξα, έβαλα στην άκρη την ντροπή μου και το σεβασμό -τα παιδια δεν μιλάνε και δεν ρωτάνε όταν πάμε επίσκεψη- και ρώτησα.
Μου απάντησαν ότι παίζουν ξερή και κολιτσίνα κάθε βραδυ, για να περάσει η ώρα.
Έγραφαν και τους βαθμούς που έκανε ο καθένας στο τετράδιο!
Τώρα που έχουμε την απεριόριστη τεχνολογία, τα άπειρα μέσα διασκέδασης, πόσες φορές δεν είπαμε: ΒΑΡΙΕΜΑΙ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!