ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

ΟΤΑΝ «ΤΡΥΠΩΝΟΥΝ» ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

του Δημήτρη Επικούρη

Έγιναν και οι εκλογές και αλλάξαμε κυβέρνηση. Ο λαός μίλησε μας είπαν.

Ο λαός έχει ξαναμιλήσει πολλές φορές. Άλλαξε κάτι; Όχι. Θα αλλάξει κάτι;

Φοβάμαι πως η απάντηση είναι και πάλι όχι. Τι φταίει; Φταίνε οι «σκοτεινές

δυνάμεις , η «παγκόσμια κυβέρνηση», οι Ιλλουμινάτοι, οι μασόνοι, οι

ομοφυλόφιλοι, οι Εβραίοι τραπεζίτες, οι Άραβες πετρελαιάδες, οι Αμερικάνοι,

οι «αιρετικοί», ο Πάπας, ο αντίχριστος και η λέσχη Μπίλντερμπεργ; Φταίνε

τα κόμματα, οι φράξιες, οι πλουτοκράτες, οι κομμουνιστές, οι φασίστες ή οι

αναρχικοί;

Διαπιστώνουμε με μέγιστη θλίψη πως όποτε μιλάει αλλά και όσο και να μιλάει

αυτός ο λαός, μάλλον δεν ξέρει τι λέει ή εκτός και αν δεν λέει τίποτα, γιατί,

απ’ ότι φαίνεται, τίποτα δεν αλλάζει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την

αρχή.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Απλά είναι τα πράγματα. Ο κάθε Νεοέλληνας επιθυμεί κάπου να «τρυπώσει».

Το ρήμα «τρυπώνω» έχει τεράστια εννοιολογική σημασία για τους

σύγχρονους κατοίκους αυτής της πάλαι ποτέ ιερής γης. Σημαίνει μπαίνω στο

δημόσιο όχι για να εργαστώ και να προσφέρω στον τόπο μου αλλά για να

λουφάξω, να αράξω, να παίρνω το μισθό μου και να βγάζω και γλώσσα σε

όποιον πολίτη τολμά να μου ζητήσει να διεκπεραιώσω την υπόθεσή του σε

ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Σημαίνει αποκτώ εξουσία, απειλώ πολιτικούς,

προβάλλω διαρκώς οικονομικές διεκδικήσεις, κλείνω τους δρόμους, βασανίζω

τους συμπολίτες μου και αναγκάζω τον κάθε πολιτικό να υποτάσσεται στις

απαιτήσεις μου γιατί διαφορετικά όχι μόνο δεν θα εκλεγεί αλλά θα του κάνω

και μερικές «λευκές» απεργίες για να συμμορφωθεί περισσότερο. Για να

πετύχω το στόχο μου, περνάω πρώτα από το στάδιο των κομμάτων ως

εθελοντής αφισοκολλητής. Σιγά-σιγά γίνομαι μέλος και στο τέλος κομματικό

στέλεχος. Σαν κομματικό στέλεχος, ελέω του γνωστού θεού, έχω τη δύναμη

να εξυπηρετώ και συγγενικά μου πρόσωπο σε σχέση με το διορισμό μου στο

δημόσιο. Έχω δύναμη. Έχω πλέον εξουσία.

Γεμίζει λοιπόν ο κάθε δημόσιος οργανισμός με άτομα ανίκανα,

αντιπαραγωγικά και οκνά. Ακόμα και αν προσληφθώ με σύμβαση, εγώ θα

κάνω απεργία, θα εκβιάσω, θα κλείσω τους δρόμους και στο τέλος, τι θα

κάνουν; Θα με νομιμοποιήσουν.

Ας περάσουμε τώρα και στον Νεοέλληνα εργοδότη. Πρώτα απ’ όλα θα

αποφύγει να προσλάβει Νεοέλληνα εργαζόμενο γιατί ο αλλοδαπός

διαμαρτύρεται λιγότερο για τα ένσημα, τα δώρα και τις υπερωρίες. Έχει και

φθηνότερο μεροκάματο. Τώρα για το ποιος έφερε σ’ αυτή τη χώρα της

«μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης και ευμάρειας» τους αλλοδαπούς, είναι

μεγάλη κουβέντα και μάλλον κακό τους έκανε παρά καλό. Το γεγονός πάντως

είναι πως όταν έχεις ελάχιστα να φας, δεν προσκαλείς και άλλους στο

τραπέζι.

Ο Νεοέλληνας επαγγελματίας/επιχειρηματίας είναι και φοροφυγάς στην

πλειοψηφία του. Δεν θέλει να πληρώνει φόρους και θεωρεί βλάκα όποιον

συνάδελφό του το κάνει. Γιατί άραγε; Αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως

καλύτερα να τα φάει εκείνος παρά «αυτοί». Οι «αυτοί» είναι το κράτος.

Δηλαδή, η κυβέρνηση που και αυτός διαχρονικά ψηφίζει και κατά περίπτωση

χρηματοδοτεί. Λέει πως δεν τους εμπιστεύεται. Ίσως έχει αρκετό δίκιο σ’

αυτό. Αν για παράδειγμα έβλεπε να χτίζονται σχολεία, δρόμοι, νοσοκομεία,

αθλητικές εγκαταστάσεις, ίσως να τον έπιανε το φιλότιμο. Όταν όμως βλέπει

πως τα χρήματά του πηγαίνουν σε μίζες και σε ημετέρους υποστηρικτές

πολιτικών αλλά και στους ίδιους τους πολιτικούς, τότε αποφασίζει να γίνει

φοροφυγάς. Ή μήπως του αρέσει εν τέλει να είναι φοροφυγάς ανεξάρτητα

από το πόσο καλή ή κακή είναι η κυβέρνησή του;

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Μήπως τελικά δεν υπάρχει; Μήπως είναι απλά ένας μηχανισμός

εξυπηρέτησης ψηφοφόρων; Μήπως νεοελληνικό κράτος σημαίνει

προσωποποίηση της διαφθοράς και της ρεμούλας ή μήπως είναι η

ανεξέλεγκτη διαπλοκή της κρατικής μηχανής με τράπεζες και

κατασκευαστικές εταιρίες που ελέγχουν και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης;

Είναι όλα αυτά μαζί. Κανείς δεν ελέγχει το κράτος ακόμα και όταν τα κόμματα

εξουσίας εναλλάσσονται. Κενό εξουσίας; Μάλλον κενό απλής λογικής για

πράγματα αυτονόητα. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο

παρά η αντανάκλαση του ήθους και του έθους του λαού που εκπροσωπούν.

Η εκκλησία

Ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας και επιχειρηματίας αυτής της χώρας. Μόνο που

κανείς δεν τολμά να τον (την) φορολογήσει. Ας τολμήσει κάποιος να το κάνει.

Ας τολμήσει κάποιος πολιτικός να ζητήσει το «πόθεν έσχες» της εκκλησίας.

Ας τολμήσει να φορολογήσει τα ακίνητά της, τις επιχειρήσεις της και να

ελέγξει τις οικονομικές της δραστηριότητες γενικά. Την άλλη μέρα θα γεμίσει

το κέντρο της Αθήνας με θρησκόληπτες καταρούσες γιαγιάδες, ζηλωτές

παππούδες και φασιστάκια με κοντοκουρεμένο μαλλί που θα φωνάζουν

«πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Λαός. Πολύς λαός. Αυτός είναι τελικά ο λαός

που μιλάει στις εκλογές;

Αν τους ρωτήσεις γιατί είναι κακό να φορολογηθεί η εκκλησία, τότε θα σου

απαντήσουν: «Γιατί θέλεις να φορολογηθεί ο Χριστός και η Παναγία μας;»

Συνήθως μετά ακολουθούν κοσμητικά επίθετα και θεωρίες συνομωσίας.

«Βάλλεται η ορθοδοξία μας» θα σου πουν. Πεθαίνουν στη πείνα

εισπράττοντας γελοίες συντάξεις, τους πίνουν το αίμα από το πρωί μέχρι το

βράδυ αλλά η εκκλησία, εκκλησία. Το ίδιο και η περιουσία της.

Τα ΜΜΕ

Η παρακμή με εικόνα και ήχο. Εκπομπές γεμάτες παρ’ ολίγον άντρες, ροζ

επαναστάτες, ατάλαντες περσόνες, λουσμένες με οξυζενέ λολίτες και

αγράμματες τηλεπαρουσιάστριες. Τα θέματα; Τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας

κάθε κρετίνου που ξύπνησε ένα πρωί και ονειρεύτηκε πως είναι

τραγουδιστής ή ηθοποιός. Σαβούρα και σκουπίδια είναι το αγαπημένο μενού

του λαού που υποτίθεται πως μιλάει. Έτσι, η κάθε Κατίνα που «μιλάει» στις

εκλογές, φορώντας τις κάλτσες του άντρα της και καθαρίζοντας φακές στο

πεζούλι με την τηλεόραση να παίζει στη διαπασών, «ενημερώνεται» όχι για

τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου αλλά για τον αν θα παντρευτεί ο τάδε

ή ο δείνα με την εκλεκτή της καρδιάς του. Οι ελάχιστες ποιοτικές

προσπάθειες κόβονται στον αέρα γιατί δεν «πουλάνε».

ΟΙ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ »

Αναρχικοί Βορείων προαστίων με ακριβά αυτοκίνητα που θέλουν να δείρουν

μπάτσους για να εκτονώσουν τη κατάθλιψη που τους πλημμυρίζει,

χλαμυδοφορούντες αρχαιολάτρες που υποτίθεται πως θρησκεύονται με τα

Πατρώα και φτιάχνουν κόμματα αποκόμματα ενώ αναμένουν τον ερχομό των

Ελλάνιων UFO να σώσουν τους «Έλληνες», κινήσεις πολιτών που θέλουν να

γίνουν κόμματα μπας και τσιμπήσουν καμιά επιχορήγηση, αγανακτισμένοι

πολίτες που θέλουν να δείρουν όλους τους παραπάνω, ντόπιοι εκπρόσωποι

μεταναστών, κήρυκες της ανωτερότητας της Ελληνικής φυλής, χουλιγκάνοι

που ξεχαρμανιάζουν καταστρέφοντας ότι βρίσκουν μπροστά τους,

ονειροκρίτες, μέντιουμ, σεξολόγοι και κινδυνολόγοι, αδικημένα τραβεστί και

alternative τάχα καλλιτέχνες του πρωκτού, κομμουνιστές «μου-λου», «λου-

μου», «σου-ξου» και «φτου ξελευτερία», και ελληνορθόδοξοι πατριώτες που

ψάχνουν για τα απομεινάρια από τα πασουμάκια των μισελλήνων «αγίων»

τους. Όλοι μαζί δίνουν αυτή τη διαφορετική πινελιά στο μωσαϊκό του

νεοελληνικού παραλογισμού.

Ας πάψουμε λοιπόν να δίνουμε άλλοθι σ’ αυτή τη ασυγκρότητη μάζα

κακομαθημένων λουφατζήδων που οι καιροσκόποι πολιτικάντηδες ονομάζουν

σοφό λαό, για να πάψουμε να αναρωτιόμαστε : 1. Γιατί οι ξένοι αμφισβητούν

ότι είμαστε γόνοι των αρχαίων. 2. Γιατί οι Ευρωπαίοι δεν μας παίρνουν ποτέ

στα σοβαρά. 3. Γιατί καταρρέει η οικονομία μας. 4. Γιατί δεν λειτουργεί σωστά

το δημόσιο. 5. Γιατί δεν έχουμε καλή παιδεία και υγεία.

Το να χαρακτηρίσει κανείς τον Νεοέλληνα είναι

δύσκολη υπόθεση και σίγουρα κανείς θα χρειαστεί ψυχολόγους, ψυχιάτρους,

ανθρωπολόγους, περιβαλλοντολόγους, λαογράφους, ιστορικούς, φυσικούς,

μαθηματικούς, ενδεχομένως και σεξολόγους, και μερικούς εξορκιστές, ίσως

όμως και τον Σβατζενέγκερ σε ρόλο εξολοθρευτή. Μέχρι να μαζευτούν όμως

όλοι αυτοί για να εξετάσουν τον Νεοέλληνα και να αποφανθούν για το μέλλον

του και τις προοπτικές του, ο αδάμαστος Νεοέλλην που «μιλάει» στις

εκλογές, μπορεί αδιάλειπτα ως τυφλοπόντικας να «τρυπώνει».