29 ΜΑΙΟΥ 1453

Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που
δημοσιεύεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH , από τον Engin Ardiç,
γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία
στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της
Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου...

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µία
σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ
και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί
μεταφρασμένο το πλήρες κείμενο, από την συγκεκριμένη διεύθυνση
της Τουρκικής εφημερίδας Sabah το οποίο έχει ως εξής :

" Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και
τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή ßία έχουμε δώσει στην Ανατολή µε
τις πράξεις µας..."

« ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέμα :
«Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»...

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους
στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη...
(όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και
σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και
τον γκρέμιζε κάτω...

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας
Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως
Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως
αντιπρόσωποι της πόλης... ( όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε
χρόνο !)

ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες
αλλά Σταυρό....

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε ;

Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που
θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα.

Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο ;

Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να
ήταν χθες ;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ( µ΄ αυτές τις γιορτές πού
κάνετε ) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι:

«αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα
πήραμε µε τη ßία».

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια
µέρα θα δοθεί πίσω ;

Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί
ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν
την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν
να την κατοικήσουν.

Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια
χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις
µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε ;

Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ;

Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας
περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν
υπάρχουν.

Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την βία κατακτημένη...

Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που
πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική
λέξη η Ανατολή.

Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας
λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ»τραßώντας τη
λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η
νοµαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα
διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια...

Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την
Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες....».

http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/ardic/2009/05/29/hatirlatmayin_sunu_kefereye

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ !

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ

Μιλάμε για Νοοτροπία, χωρίς να έχουμε ιδέα τι ακριβώς εννοεί η λέξη.
Διαβάστε το γεγονός αυτό για να έχετε ένα παράδειγμα σύγκρισης μεταξύ δύο λαών. Συμφωνούμε ότι πρόκειται ίσως για εξαίρεση. Γιατί όμως εμείς να μη του μοιάζουμε έστω και στο ελάχιστο βαθμό... Η παρακάτω επιστολή γράφτηκε από τον Βιετναμέζο μετανάστη Ha Minh Thanh, ο οποίος εργάζεται ως αστυνόμος στη Φουκουσίμα, και εστάλη σε έναν φίλο του στην πατρίδα του Δημοσιεύθηκε στο New America Media στις 19 Μαρτίου. Αποτελεί μαρτυρία για την δύναμη του πνεύματος των Ιαπώνων αλλά και ένα ενδιαφέρον "στιγμιότυπο" ζωής κοντά στο κέντρο της Ιαπωνικής κρίσης, το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Η επιστολή μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον αρχισυντάκτη του New America Media, Andrew Lam, συγγραφέα μεταξύ άλλων του East Eats West: Writing in Two Hemispheres.

Αδελφέ μου,
Πώς είσαι εσύ και η οικογένειά σου; Τις τελευταίες μέρες εδώ όλα είναι ένα χάος. Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω νεκρά σώματα. Όταν τα ανοίγω, βλέπω πάλι νεκρά σώματα. Πρέπει όλοι μας να δουλεύουμε 20 ώρες την ημέρα. Θα ήθελα η κάθε μέρα να είχε 48 ώρες, για να συνεχίζουμε να βοηθάμε και να σώζουμε τον κόσμο. Είμαστε χωρίς νερό και ηλεκτρικό, και τα αποθέματα φαγητού έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Και με το που καταφέρνουμε να μετακινήσουμε τους πρόσφυγες από το ένα σημείο στο άλλο, έρχονται καινούργιες διαταγές να τους πάμε ακόμα παραπέρα.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Φουκουσίμα, περίπου 25 χλμ μακριά από το πυρηνικό εργοστάσιο. Έχω τόσα πολλά να σου πω, που αν τα έγραφα είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε ολόκληρο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές σε στιγμές κρίσης.
Ο κόσμος έχει παραμείνει ήρεμος. Η αίσθηση αξιοπρέπειας και σωστής συμπεριφοράς που έχουν είναι πολύ καλή, γι' αυτό και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι. Αλλά σε μια εβδομάδα από τώρα, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είμαστε ακόμη σε θέση να προσφέρουμε προστασία και τάξη. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Κι όταν η πείνα και η δίψα ξεπεράσουν την αξιοπρέπεια, τότε θα κάνουν, δεν ξέρω, αυτό που θα πρέπει να κάνουν. Η κυβέρνηση προσπαθεί να στείλει προμήθειες μέσω αέρος, τροφή και φάρμακα, αλλά είναι σαν να ρίχνεις μια χούφτα αλάτι στον ωκεανό.
Αδελφέ μου, μου έτυχε και κάτι πραγματικά συγκινητικό, με ένα μικρό Ιαπωνεζάκι, που έδωσε σε μένα τον ενήλικα μάθημα ζωής για το πως να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος.
Χθες το βράδυ, με έστειλαν σε ένα σχολείο να βοηθήσω μια φιλανθρωπική οργάνωση να μοιράσει φαγητό στους πρόσφυγες. Η ουρά ήταν στριφογυριστή και τεράστια. Κάποια στιγμή εντόπισα ένα μικρό αγόρι, περίπου 9 ετών. Φορούσε ένα T-shirt και ένα σορτσάκι. Το κρύο όλο και μεγάλωνε, και το αγοράκι ήταν ακριβώς στο τέλος της ουράς. Σκέφτηκα ότι μέχρι να έρθει η σειρά του, δεν θα έχει μείνει καθόλου φαγητό. Πήγα κοντά του και του μίλησα. Μου είπε ότι ήταν στο σχολείο όταν έγινε ο σεισμός.
Ο πατέρας του δούλευε εκεί κοντά και οδηγούσε προς το σχολείο. Ο μικρός είχε ήδη φτάσει στον μπαλκόνι του τρίτου ορόφου του σχολείου, όταν είδε το τσουνάμι να παρασύρει το αυτοκίνητο του πατέρα του.
Τον ρώτησα για την μητέρα του. Είπε ότι το σπίτι τους βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην παραλία και ότι η μητέρα και η μικρή του αδερφή το πιθανότερο είναι να μην επέζησαν. Γύρισε το κεφάλι του αλλού και σκούπισε τα δάκρυά του όταν τον ρώτησα για τους συγγενείς του. Ο μικρούλης έτρεμε από το κρύο και έτσι έβγαλα και του έδωσα το μπουφάν της αστυνομίας που φορούσα Τότε ήταν που έπεσε η σακούλα με το συσσίτιό μου. Το σήκωσα και του το έδωσα. "Όταν έρθει η σειρά σου, μπορεί να έχει τελειώσει το φαγητό. Πάρε τη μερίδα μου.
Εγώ έχω ήδη φάει.
Πάρε την να την φας εσύ."
Το αγόρι πήρε το σακουλάκι και υποκλίθηκε. Νόμιζα ότι θα έτρωγε αμέσως, αλλά δεν το έκανε. Πήρε τη σακούλα με το φαγητό και πήγε και την εναπόθεσε στην αρχή της γραμμής, εκεί που ήταν συγκεντρωμένο όλο το φαγητό για διανομή.
Σοκαρίστηκα. Τον ρώτησα γιατί δεν έφαγε και έβαλε τη σακούλα μαζί με τα άλλα φαγητά. Και μου λέει: "Γιατί βλέπω πολλούς άλλους πολύ πιο πεινασμένους από μένα. Αν τη βάλω εκεί τότε θα μοιραστεί ισότιμα." Όταν το άκουσα αυτό πήγα και στάθηκα παραπέρα, γιατί δεν ήθελα να με δει ο κόσμος να κλαίω. Η κοινωνία που μπορεί να εμφυσήσει σε ένα εννιάχρονο παιδί την έννοια της θυσίας για το ευρύτερο καλό, πρέπει να είναι μια σπουδαία κοινωνία, σπουδαίος λαός.
Σου έγραψα δύο γραμμές για να στείλω τις ευχές μου σε σένα και την οικογένειά σου. Πρέπει να επιστρέψω στη βάρδια μου.

Ha Minh Thanh

το πρωτότυπο:
http://newamericamedia.org/2011/03/letter-from-fukushima-a-vietnamese-japanese-police-officers-account.php