Σ' ΑΓΑΠΩ!

Σ' Αγαπώ...

Σ' αγαπώ, δε μπορώ
τίποτ' άλλο να πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου 'δώ
με λαχτάρα σκορπώ
το πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω! Μελίσσι μου! Πιές
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!
στα προσφέρω δετά
για να γύρεις γλυκά
το κεφάλι

Κι η καρδιά μου σκιρτά,
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ,
σβήσ' τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγροικώ
να κυλά στο ρυθμό
της καρδιάς σου...

Σ' αγαπώ, τί μπορώ,
ακριβέ, να σου πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

Μυρτιώτισσα: Δυναμική Σύγχρονη Σαπφώ...

Γεννήθηκε στη Πόλη το 1885 και πέρασε τα πρώτα της παιδικά χρόνια εκεί. Ο πατέρας της υπηρετούσεν εκεί ως πρώτος διερμηνέας της Ελληνικής Πρεσβείας κι είχεν όλα τα μέσα και τη καλλιέργεια να της προσφέρει τη μόρφωση που απαιτούσεν η πρώιμη καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία. Το πραγματικό της όνομα ήταν Θεώνη Δρακοπούλου.

Τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές κατέβηκε στην Αθήνα και παρακολούθησε μαθήματα στη Βασιλική Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός εμφανίστηκεν από τη "ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ" του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Το 1904 έλαβε μέρος στη παράσταση της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή κι έπαιξεν επίσης στο Δημοτικό και το Εθνικό Θέατρο. Ατυχίες οικογενειακές την ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη σκηνή, να δοθεί στη περιπλάνηση και τη παρηγοριά των ταξιδιών, βρίσκοντας τρόπο να διοχετεύει τις εσωτερικές της ανησυχίες, από την ηλικία των 27 (έτος θανάτου του Λορέντζου Μαβίλη με τον οποίο τους συνέδεσε δυνατόν αίσθημα, 1912) κι ύστερα. Στη συνέχεια και για 6 χρόνια εργάστηκεν ως καθηγήτρια απαγγελίας στο Ελληνικόν Ωδείο.

Αν η βιογραφία της δεν έχει να παρουσιάσει εντυπωσιακά απρόοπτα, ποικίλες όμως είναι οι φάσεις από τις οποίες πέρασεν η ψυχική της περιπέτεια, ανακλάσεις της οποίας συναντούμε στα ποιήματά της. Οι στίχοι της, -μαζί με κείνους της Αιμιλίας Δάφνη- αποτέλεσαν τη πρώτη ουσιαστική κι αξιόλογη προσφορά γυναικείας τέχνης στο τόπο μας. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά της Αλεξανδρείας: "ΓΡΑΜΜΑΤΑ", "ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΤΕΧΝΗ" καθώς επίσης και με τα δικά μας: "ΝΟΥΜΑ", "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ" και σ' αραιά διαστήματα, με νεότερα περιοδικά κι εφημερίδες. Δίνοντας ένα συνεχές παρών αποδείχτηκε σημαντικά πολύγραφη μεταξύ των άλλων γυναικών συναδέλφων της, απόχτησε δε το τίτλο της αντιπροσωπευτικής Ελληνίδας ποιήτριας, χαρακτηριζομένη μάλιστα ως η νέα Σαπφώ, στην εποχή της.

Σημαντικό να προσθέσουμε πως ο μέγας ποιητής της εποχής, Κωστής Παλαμάς, έσπευδε να προλογίζει μαγεμένος το κάθε της βιβλίο, πράμα που δείχνει από μόνο του τη μεγάλη σπουδαιότητα αυτής της γυναικείας τρυφερής λαλιάς.

Ήταν η μητέρα του ηθοποιού Γιώργου Παπά!

Είχε πει : και η χειρότερη γυναίκα , δεν αξίζει να κλαίει για τον καλύτερο άντρα !

Πρέπει να είχε αγαπήσει και να είχε πονέσει πολύ !

ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ !

http://ajanlo.kapu.hu/video/post.php?id=965g9309223cd020a488&send=1

Έλαβα αυτό το βίντεο σαν αστείο να γελάσω ....

Κρίμα που δεν κατάλαβαν αυτοί που το έστειλαν ότι είναι σοβαρό και μας παρουσιάζει πώς πρέπει και φυσικά όσο μπορούμε , να προφυλάξουμε τα παιδιά από τέτοια βίντεο , που σαφώς ι προχωράνε παρακάτω , εξάπτοντας την φαντασία τους !

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ !

Ποίηση :Γιώργος Σεφέρης

Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης

Τραγούδι : Αντώνης Καλογιάννης

Ο συνδυασμός αυτών των τριών μεγάλων καλλιτεχνών έδωσαν αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα !

Συνοδεύει η Εθνική χορωδία της Γαλλίας !

DUBAI - ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ !

Σαν κοσμικό γεγονός το κάνω ανάρτηση !

Τι χλιδή ! Δεν έχω πάει στο DUBAI και δεν με ενδιαφέρει να πάω !

Ο πύργος αυτός μου θυμίζει τον Πύργο της Βαβέλ , που ουσιαστικά αντιπροσώπευε

την ανθρώπινη ματαιοδοξία !

ORIENT EXPRESS

Στις 4 Οκτωβρίου 1883 ένας νεαρός Βέλγος, ο Georges Nagelmackers, εγκαινίαζε μια παράτολμη ιδέα που έμελλε όχι απλά να γνωρίσει τεράστια επιτυχία αλλά και να αλλάξει την ιστορία των ευρωπαϊκών συγκοινωνιών και να καταστεί θρύλος. Ένας θρύλος που θα επιζούσε περισσότερο από έναν αιώνα, για να εμπνεύσει συγγραφείς και σκηνοθέτες, να φιλοξενήσει εξέχουσες προσωπικότητες και να καταστεί συνώνυμο της ταξιδιωτικής πολυτέλειας. Το Orient Express είχε γεννηθεί.

Στην εκατοντάχρονη πορεία της, η θρυλική αμαξοστοιχία μετέφερε βασιλείς και πρίγκιπες, κατασκόπους και διπλωμάτες, διασημότητες και απλούς πολίτες, πυροβολήθηκε, βομβαρδίστηκε και αποκλείστηκε για εβδομάδες σε χιονοθύελλες. Διέκοψε τη λειτουργία της κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να ανακάμψει τα χρόνια που τον ακολούθησαν, επισκιασμένη πια από τις αερομεταφορές που γνώριζαν ολοένα μεγαλύτερη δημοτικότητα.

Χωρίς ποτέ να ανακτήσει το prestige της δεκαετίας του ’20, συνέχισε τη λειτουργία της μέχρι το Μάιο του 1977, για να πωληθεί λίγους μήνες αργότερα σε μια δημοπρασία. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να τη σώσει άκουγε στο όνομα James B. Sherwood. Πέντε χρόνια και 16 εκατομμύρια δολάρια αργότερα, στις 25 Μαΐου του 1982, το ανακαινισμένο OrientExpress έκανε το παρθενικό του ταξίδι από το Παρίσι στη Βενετία.

Από τότε μέχρι σήμερα, το ιστορικό τραίνο –πλέον υπό το όνομα Venice Simplon Orient Express–διασχίζει την Ευρώπη κάθε χρόνο, από το Μάρτιο μέχρι το Νοέμβριο. Τα δρομολόγιά του περιλαμβάνουν πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, την Πράγα, τη Βουδαπέστη, τη Βενετία, τη Ρώμη και το Βουκουρέστι. Το αρχικό δρομολόγιο Παρίσι – Κωνσταντινούπολη, βέβαια, παραμένει η πρώτη επιλογή μεταξύ των ταξιδιωτών που επιθυμούν να ζήσουν την ”αυθεντική” εμπειρία του Orient Express –εξ ου και η ακριβότερη.

Αυτό που κάνει την εμπειρία του ταξιδιού με το Orient Express μοναδική είναι η ασύγκριτη πολυτέλεια, σε συνδυασμό με την αύρα της καλύτερης εποχής του, της δεκαετίας του 1920. Τα πάντα στο εσωτερικό και το εξωτερικό του, από τις στολές του προσωπικού μέχρι τα σερβίτσια του εστιατορίου και την υπερπολυτελή επίπλωση των βαγονιών αντανακλούν την ατμόσφαιρα της εποχής, αφού ολόκληρο το τραίνο έχει ανακαινιστεί χωρίς την παραμικρή παρέμβαση στη διαμόρφωση και το στυλ του.

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ

Βασιλόπιτα ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται σε ορισμένες χώρες από τους χριστιανούς παραμονές της Πρωτοχρονιάς και κόβεται (μοιράζεται) λίγο αφότου αλλάξει ο χρόνος.

Η Βασιλόπιτα παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη και γάλα. Κατασκευάζεται σε διάφορα μεγέθη και είδη αλλά συνήθως είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκιά. Στην Αθήνα συνηθίζεται η λεγόμενη «πολίτικη» Βασιλόπιτα ενώ σε άλλα μέρη επικρατούν άλλοι τρόποι κατασκευής με μπαχαρικά κ.α. Βασικό όμως κοινό γνώρισμα είναι ότι στο εσωτερικό όλων τοποθετείται νόμισμα, συνήθως κοινό όμως σε ορισμένες περιπτώσεις χρυσό (κωσταντινάτο) ή ασημένιο. Στην ελληνική επαρχία, ανάλογα με το έθιμο, τοποθετείται στο εσωτερικό της βασιλόπιτας μικρό κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς ή, σε κτηνοτροφικές περιοχές, ένα μικρό κομμάτι τυρί, για να φέρουν καλή τύχη στην παραγωγή. Σε άλλα μέρη, αντί αυτού κατασκευάζουν μικρό στεφάνι από κληματόβεργες που όποιος το βρει στα χωράφια θα είναι τυχερός στα σπαρτά, ή στην ελαιοπαραγωγή ή στο κρασί κλπ.

Συχνά γράφεται πάνω στη βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους, με σειρές αποφλοιωμένων αμυγδάλων ή με ζάχαρη .

Το ελληνικό έθιμο

Η Βασιλόπιτα κατά το ελληνικό έθιμο κόβεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους κυρίως μετά από φαγοπότι όπου και ακολουθεί χαρτοπαιξία «για το καλό του καινούργιου χρόνου». Έτσι στις 12.00 ακριβώς τα μεσάνυχτα με την αλλαγή του έτους σβήνουν τα φώτα και μετά ένα λεπτό ξανανάβουν ευχόμενοι και αντευχόμενοι όλοι «χρόνια πολλά» και «ευτυχισμένο το νέο έτος».

Τότε προσκομίζεται η Βασιλόπιτα στο τραπέζι όπου ο νοικοκύρης αφού την σταυρώσει με το μαχαίρι τρεις φορές αρχίζει να τη κόβει σε τριγωνικά κομμάτια προσφερόμενο σε κάθε ένα παριστάμενο μέλος της οικογένειας ή φίλων και συγγενών με πρώτο κομμάτι του σπιτιού (ή του Χριστού της Παναγίας και του Άι Βασίλη), του σπιτονοικοκύρη, της σπιτονοικοκυράς και των άλλων παρισταμένων κατά τάξη συγγένειας και ηλικία με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού ή πάλι του σπιτιού, χωρίς βέβαια να λησμονούνται τυχόν μετανάστες, ασθενείς και άλλα πρόσωπα της οικογένειας που για διάφορους λόγους δεν παρίστανται.

Το κόψιμο της Βασιλόπιτας γίνεται και τις άλλες μέρες του "Δωδεκαήμερου" των εορτών. Υπουργεία, γραφεία και σύλλογοι μπορεί να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και το μήνα Φεβρουάριο.

Ιστορία

Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πολύ παλαιό, προέρχεται από εκείνο το τελούμενο στην αρχαία εορτή των «Κρονίων» (των ρωμαϊκών «Σατουρναλίων») που παρέλαβαν οι Φράγκοι, από τους οποίους και προήλθε η συνήθεια της τοποθέτησης νομίσματος μέσα στη πίτα και της ανακήρυξης ως «Βασιλιά της βραδιάς» αυτού που το έβρισκε. Κατά άλλο έθιμο, αντί νομίσματος, έβαζαν φασόλι και αυτόν που το έβρισκε τον αποκαλούσαν "φασουλοβασιλιά".

Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση

Πέρα όμως αυτού του φράγκικου εθίμου, που επικράτησε στην Ευρώπη, υπάρχει και μία θρησκευτική παράδοση που συνδέει και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου. Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως "λύτρα" στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου).